In dit digitale kunstwerk zien we een oudere figuur, krachtig neergezet tegen een effen, haast buitenaards blauwe achtergrond. De eenvoud van het vlakke decor versterkt de intensiteit van de gelaatstrekken: diepe lijnen, doorleefde ogen, een mond die lijkt te willen spreken maar ook de stilte kent. Het is geen portret dat wil vleien; het is een portret dat de waarheid vertelt.
De kunstenaar tekent met harde contouren en uitgesproken kleuren, waardoor de emotie ongefilterd naar voren treedt. De grijze haren kronkelen als sporen van herinneringen, en elke rimpel is een bladzijde uit een boek dat nooit geschreven werd maar altijd gelezen kan worden. De bruine jas en groene trui roepen een gevoel van aardsheid op, alsof deze figuur geworteld blijft in de werkelijkheid, ondanks het zwevende blauw dat alles omringt.
Wat ons raakt is de blik: niet triomfantelijk, niet gebroken, maar onderzoekend, alsof de tijd zelf bevraagd wordt. Dit werk spreekt van waardigheid in vergankelijkheid. Het suggereert dat ouderdom niet het einde is, maar een verzameling van momenten, ervaringen en verhalen die in de huid gegrift zijn.
De digitale techniek – vlakke kleurvlakken, strakke lijnen – staat in contrast met het menselijke onderwerp. Toch ontstaat juist daar de poëzie: het digitale vangt het analoge, het ongrijpbare van een leven.
Zo toont dit werk ons hoe kunst niet alleen een gezicht afbeeldt, maar een hele geschiedenis in een enkele blik samenvat.
Digitaal kunstwerk naar eigen foto
Gereed op: 23 november 2021
