In een donkere, haast sacrale ruimte van het Centraal Museum staat een intrigerend digitaal kunstwerk dat speelt met stilte, reflectie en vergankelijkheid. Centraal op een tafel staat een klassiek ogend borstbeeld van een vrouw, gesluierd en met het gezicht ingetogen naar beneden gericht. De sobere houding van het beeld roept een sfeer op van introspectie en verstilling. Achter haar rijst een grote, ouderwetse spiegel op, omlijst door een zware houten rand. De spiegel reflecteert niet de realiteit zoals we die kennen, maar werpt een vervreemdende schaduw van het beeld terug, alsof de ziel van de sculptuur zich losmaakt van het marmer.

Links van het beeld staat een aangeklede paspop, die als stille toeschouwer fungeert, met daarnaast vage, moeilijk te onderscheiden structuren — fragmenten van verleden of verbeelding. Deze toevoegingen versterken het gevoel van een scène tussen droom en herinnering. Rechts aan de muur hangt een rond bord met het opschrift "uitgang", een alledaags object dat contrasteert met de tijdloze esthetiek van de rest van het werk. Toch lijkt dit bord niet louter functioneel: het krijgt een symbolische lading, als uitnodiging tot ontsnapping of als verwijzing naar het onvermijdelijke einde.

Het spel van licht, schaduw en reflectie maakt dit werk tot een digitale meditatie op identiteit, vergankelijkheid en de relatie tussen het fysieke en het spirituele. De installatie nodigt de toeschouwer uit tot verstilling, tot kijken achter de vorm — naar dat wat niet direct zichtbaar is.

Digitaal kunstwerk naar foto van Wim Ahlrichs

Gereed op: 3 oktober 2024