
Daaronder glinstert de zee in verschillende blauwtinten, afgewisseld met spiegelende plassen op drooggevallen zandbanken. Het wateroppervlak vangt de reflecties van de lucht, waardoor er een subtiel spel ontstaat tussen boven en beneden. De horizonlijn, waar lucht en zee elkaar ontmoeten, lijkt oneindig en benadrukt de leegte en ruimte die zo kenmerkend zijn voor dit landschap. Ameland zelf, nauwelijks meer dan een silhouet, maakt de menselijke aanwezigheid bescheiden en ondergeschikt aan de natuur.
Het kunstwerk roept een gevoel van rust en melancholie op, maar ook van bewondering voor de kracht en grootsheid van het landschap. Door de keuze voor een digitale uitvoering krijgen de kleuren een heldere, bijna lichtgevende intensiteit, zonder aan natuurlijkheid in te boeten. “Ameland” is daarmee niet alleen een ode aan het eiland, maar vooral aan de wijdse hemel en het magische spel van licht, lucht en water.