
De kunstenaar speelt met licht en textuur: reflecties op het matte glas suggereren een vluchtige wereld achter het oppervlak, terwijl het gestreepte glas van de deur tastbaar lijkt. De compositie is eenvoudig, maar doordrenkt van symboliek; de deur fungeert als metafoor voor grenzen, overgangen en persoonlijke verhalen. Binnen de reeks markeert “Saffierlaan 65” een intiem moment waarin de buitenwereld en het privéleven elkaar raken.
De digitale technieken zijn verfijnd ingezet, met subtiele manipulaties die de fysieke kenmerken van de deur accentueren zonder de authenticiteit ervan te verliezen. De beperkte kleurstelling — hoofdzakelijk bruintinten, en het groen van planten — versterkt het gevoel van ingetogenheid en verbondenheid met het verleden. Dit kunstwerk nodigt uit tot introspectie en biedt een stille reflectie op wat het betekent om een plek 'thuis' te noemen.