Het digitale kunstwerk "Begraafplaats Soestbergen" vangt een verstild moment aan de Utrechtse rand, bij de zogeheten Luie End. Op het eerste gezicht lijkt het tafereel eenvoudig: een oprijpad van verweerde klinkers leidt de blik naar een gesloten smeedijzeren hek, geflankeerd door twee robuuste, stenen pilaren. In de pilaren zijn ingetogen teksten gegraveerd — wellicht een citaat uit de Bijbel of een poëtische verwijzing naar vergankelijkheid. Het hek vormt een symbolische grens tussen het leven buiten en de stilte daarbinnen.
Achter het hek ontvouwt zich een schaduwrijke wereld van oude bomen, vaag herkenbare grafmonumenten en half verscholen bouwsels. De kunstenaar heeft gekozen voor een subtiele onscherpte in de achtergrond, wat de mystiek vergroot en ruimte laat voor interpretatie. Is het verleden dat hier sluimert, of de toekomst die wacht?
Ondanks het thema van de dood is de hemel erboven opvallend helder. Stralend blauw met verspreide wolken suggereert de mogelijkheid van troost, rust of misschien zelfs hoop. De scherpe lichtval brengt structuur aan in de stenen, bladeren en metalen details, en geeft het geheel een haast tastbare dimensie.
De digitale techniek is zó verfijnd toegepast dat het beeld balanceert tussen fotografie en schilderkunst. De sfeer is melancholisch maar niet zwaarmoedig; contemplatief en respectvol. "Begraafplaats Soestbergen" is daarmee meer dan een visuele impressie — het is een digitale mijmering over eindigheid, erfgoed en stilte.

Digitaal kunstwerk naar eigen foto

Gereed op: 09-11-2021