
Nog een niveau hoger siert de gevel een opschrift in elegante, enigszins vervaagde letters: “POSTE – TELEGRAPHE – TELEPHONE.” Deze woorden roepen beelden op van een tijd waarin communicatie nog een tastbare, plaatsgebonden handeling was. Het gebouw wordt bekroond door een bescheiden maar statig torentje met een puntdak, geflankeerd door twee kleine schoorstenen die uit het donkere leien dak oprijzen. Het dak zelf glanst zachtjes onder de middagzon, terwijl de lijnen van het gebouw een ingetogen grandeur behouden.
De digitale afbeelding vangt de texturen en kleuren met precisie, van het ruwe metselwerk tot het glanzende blauw van de kozijnen. Er heerst een gevoel van verstilling: het postkantoor is inmiddels gesloten, maar in deze digitale verbeelding blijft het voortbestaan als een eerbetoon aan zijn verleden. De heldere lucht boven het gebouw versterkt de tijdloze, serene sfeer van het kunstwerk.