
Op het kastje staat een koperen vaas, dof gepatineerd door de jaren heen. De vaas vangt het diffuse licht dat over de scène valt en werpt zachte, warme reflecties op het metalen oppervlak eronder. Naast de vaas ligt een klein, houten postzegeldoosje, met zorgvuldig beschilderde details. Dit doosje vormt het emotionele hart van het stilleven: een tastbare herinnering aan de vader, wiens liefde voor postzegels zich op stille wijze in het werk manifesteert.
De algehele sfeer van "Stilleven Ruth" is ingetogen en contemplatief. Het digitale medium wordt op een subtiele manier benut: licht, textuur en schaduw zijn zorgvuldig bewerkt om de stoffelijkheid van de objecten voelbaar te maken. Het werk is geen reconstructie van de werkelijkheid, maar een digitale ode aan verlies, erfgoed en het stille leven van voorwerpen die blijven wanneer mensen verdwijnen.