Voor mij ligt een digitaal kunstwerk dat niet slechts een auto toont, maar een spiegel van tijd, kracht en verlangen. De felgele carrosserie, strak en glanzend, lijkt haast vloeibaar licht dat zich in vorm heeft gekristalliseerd. Het voertuig kijkt ons recht aan: twee ronde koplampen als ogen die tegelijk streng en nieuwsgierig zijn. Het grillrooster wordt een mond, licht geopend, alsof het op het punt staat te spreken, misschien een grom, misschien een herinnering.
Het nummerbord, omlijst door de Amerikaanse vlag, wijst op herkomst, maar ook op het spanningsveld tussen individu en natie, tussen vrijheid en regulering. De auto is immers een icoon van mobiliteit en onafhankelijkheid, maar ook van trots en identiteit. De letters en cijfers lijken willekeurig, maar in hun willekeur ontstaat betekenis: een code die zowel persoonlijk als universeel kan worden gelezen.
De motorkap verheft zich in een gespierde boog, een subtiele verwijzing naar de kracht die onderhuids sluimert. Dit is geen stille machine, dit is een belofte van snelheid, een symbool van beweging – ook al staat hij hier onbeweeglijk, gevangen in digitale verf.
Het werk speelt met dualiteit: stilstaan en vooruitgaan, stilte en geluid, materie en pixel. Het gele oppervlak lijkt tastbaar, maar blijft ongrijpbaar.
Het werk speelt met dualiteit: stilstaan en vooruitgaan, stilte en geluid, materie en pixel. Het gele oppervlak lijkt tastbaar, maar blijft ongrijpbaar.
“De Gele Echo” is meer dan een auto. Het is een herinnering aan jeugdige dromen, aan wegen die nog bereden moeten worden, aan een horizon die zich steeds opnieuw opent. In deze digitale spiegel zien we niet alleen staal, maar ook ons verlangen naar vrijheid.
Digitaal kunstwerk naar foto van P.W. van den Berg
Gereed op: 12-10-2025
