
Het werk biedt een beperkte blik naar buiten: de enige verbinding met de buitenwereld loopt via een hoog glas-in-loodraam. Zonlicht valt gefilterd naar binnen en brengt het verleden bijna tastbaar tot leven. Door het glas zijn de huizen aan de overkant slechts vaag te onderscheiden; het lood in het raam vervormt hun contouren tot dansende, vloeibare vormen. De gewone straat wordt in deze gefilterde blik een dromerig landschap van herinneringen en mogelijkheden.
"Broodhuis" speelt subtiel met licht en transparantie, met de scheiding tussen binnen en buiten, verleden en heden. De keuze voor een digitale uitvoering versterkt die spanning: het immateriële medium past wonderlijk bij het tastbare, oude onderwerp. In de verstilde sfeer lijkt de tijd zelf vertraagd, bijna gestold, en de bezoeker wordt uitgenodigd om niet alleen te kijken, maar te mijmeren: over vergankelijkheid, verandering, en de blijvende kracht van plekken die ooit een zielsgemeenschap droegen.