
Achter de bunker ligt een strook gestileerd gras, strak en geometrisch weergegeven, afgebakend door een rij eenvoudige, maar expressieve bomen. Deze groene zone biedt een natuurlijk tegenwicht aan de massieve vormen van het beton. Aan de horizon rijzen twee windturbines op, hun strakke witte lijnen en draaiende wieken scherp contrasterend met de bunker en de organische elementen van het landschap. Ze symboliseren vooruitgang en duurzaamheid, maar plaatsen zich ook stilzwijgend naast de relicten van het verleden.
Het werk speelt met perspectief en schaal, waardoor het zowel een realistisch tafereel als een symbolische compositie wordt. De kleuren zijn helder en zuiver, met een nadruk op blauw, groen en grijs, waardoor een gevoel van rust én spanning ontstaat. “Schalkwijkse Wetering” nodigt de kijker uit om na te denken over de relatie tussen mens, natuur en technologie.