
De voordeur op Teherandreef 5 is digitaal weergegeven met een subtiel spel van licht en schaduw, waarbij de textuur van verweerde tegels en de gevel zorgvuldig zijn vastgelegd. Details zoals een naambordje met het huisnummer roepen een gevoel van nostalgie op. Achter deze ogenschijnlijk gewone deur ontvouwt zich een universum van herinneringen: kinderlijke fantasieën, eerste dromen, angsten en triomfen.
De kunstenaar kiest voor een rustige, bijna meditatieve compositie, waarin realisme en lichte abstractie samenkomen. De achtergrond is bewust vaag gehouden om de nadruk volledig op de deur te leggen; het is immers niet de straat of de stad die hier spreekt, maar de deur als poort naar een innerlijk landschap.
Teherandreef 5 is niet alleen een eerbetoon aan een fysieke plek, maar ook een onderzoek naar de betekenis van 'thuis'. Binnen de reeks markeert dit werk een overgang: van kinderlijke onschuld naar de eerste stappen van volwassenwording, waarin het bekende langzaam een bredere wereld opent. De serie als geheel weeft zo een subtiele, persoonlijke geschiedenis door het stedelijke weefsel van Utrecht.