
Het kunstwerk toont een frontale blik op de voordeur, in hoge resolutie en met subtiele bewerkingstechnieken die de texturen van hout, verf en glas benadrukken. Lichtval speelt een belangrijke rol: het zachte, diffuse daglicht laat de verwering op het kozijn en de sporen van jarenlang gebruik zien. Kleine details — een oud huisnummer, een naambordje, een stukje van een steiger — dragen bij aan een sfeer van geleefde tijd.
De digitale compositie maakt gebruik van een bijna fotografisch realisme, maar met nuances die doen denken aan schilderkunst: het kleurgebruik is warm, gelaagd en licht melancholisch. De deur fungeert als metafoor voor overgang, bescherming en kwetsbaarheid — thema’s die in de hele serie terugkomen.
Als tweede werk in de reeks vormt "Hofstraat 9" een brug tussen het private en het universele. De toeschouwer wordt uitgenodigd stil te staan bij de verhalen die schuilgaan achter ogenschijnlijk alledaagse gevels, en bij de diepere betekenis van 'thuis' in een steeds veranderende wereld.