
De compositie speelt met contrasten: de hardheid van het kruisje tegenover de zachtheid van de bloemen; het leven van de natuur tegenover de stilte van de dood. Het zonlicht valt gefilterd door hoge cipressen en laat glansplekken op het kruisje verschijnen, waardoor de kleuren warm en nostalgisch aanvoelen. De aandacht wordt volledig naar het kruis en de rozen wordt getrokken, als een symbool van blijvende liefde en herinnering.
Ondanks de ingetogen compositie, straalt het werk emotionele diepte uit. Het roept vragen op over vergankelijkheid, verbondenheid en de manier waarop liefde blijft voortbestaan, zelfs na de dood. Door de bijna fotografische stijl voelt de kijker zich een stille getuige, alsof hij of zij zelf even stilstaat bij dit intieme, verstilde moment in het beroemde dorp waar kunst en leven samenkomen. Het werk nodigt uit tot reflectie en herdenking.