In *de Jacobikerk* wordt opnieuw een indrukwekkende hommage gebracht aan Pieter Saenredam, de grootmeester van het verstilde kerkinterieur. De kunstenaar weet de geest van Saenredam meesterlijk te vangen door het heldere, bijna etherische lichtspel dat het sobere interieur in een zachte glans zet.
De compositie is zorgvuldig opgebouwd: verticale lijnen van zuilen en spitsbogen trekken het oog omhoog, terwijl de subtiele perspectieflijnen het gevoel van ruimte en diepte versterken. Het kleurgebruik blijft ingetogen: lichte beigetinten, koel grijs en verweerd wit domineren het beeld, waardoor de monumentaliteit van de ruimte wordt benadrukt zonder dat het overweldigt.
Opvallend is de aandacht voor detail. Elk ornament, elke scheur in het gesteente, elke schaduw op de vloer lijkt met liefde en precisie vastgelegd. Toch overheerst nergens een gevoel van drukte; de schilder heeft, net als Saenredam, gekozen voor een verstilde sfeer waarin de architectuur de hoofdrol speelt.
De Jacobikerk verschijnt hier niet als een levendige plaats van eredienst, maar als een tijdloos monument van menselijke schepping, badend in een bijna sacrale stilte. Het werk nodigt uit tot beschouwing en bewondering, en roept een gevoel van bescheiden ontzag op voor de grootsheid van de ruimte en de tand des tijds.
Deze tweede hommage bevestigt opnieuw de blijvende invloed van Saenredams visie op licht, ruimte en sereniteit.
Digitaal kunstwerk naar eigen foto
Gereed op: 06-06-2021
