Een ijle horizon, haast opgelost in mistig blauw, scheidt lucht van een veld dat niet meer van aarde lijkt. Het digitale doek ademt stilte, maar geen gewone stilte: het is de geladen spanning van beweging die elk moment kan ontstaan. In het midden zweeft een silhouet – rank, sierlijk, niets meer dan een penseelstreek van donker tegen het licht. De kiekendief. Niet gevangen in lijnen, maar opgebouwd uit pixels die dansen, als stofdeeltjes in zonlicht.
Zijn vleugels spreiden zich als open zinnen, vol belofte. Ze zijn niet van veren maar van licht, transparant en breekbaar, als glas dat kleur absorbeert. In elke bocht van het digitale lijnenspel sluimert snelheid, alsof de vogel niet gemaakt is om gezien te worden, maar om te verdwijnen. Onder hem golft een veld van algoritmische korenaren: geen goud, maar schakeringen van koper, oker, roest – tinten die gloeien als herinneringen aan herfst.
De lucht erboven pulst met onzichtbare codes, lijnen die stromen als wind, ongrijpbaar maar voelbaar in hun ritme. Het werk lijkt stil, maar in stilte hoor je het suizen: het fluisteren van data, de zachte dreiging van beweging. De kiekendief kijkt niet naar ons; hij jaagt elders, voorbij het scherm, voorbij het nu.
Dit kunstwerk is geen afbeelding van een vogel. Het is een echo van vrijheid, gevangen in een netwerk van licht. Een ode aan verdwijnen, aan die ene seconde waarin natuur en technologie samenvallen – en weer oplossen in leegte.
Digitaal kunstwerk naar eigen foto
Gereed op: 3 oktober 2025
