Het digitale kunstwerk toont een helder en minimalistisch tafereel, badend in een stralend blauwe lucht zonder wolken. Centraal staat het “Conservatorium van Utrecht”, een opvallend geel gepleisterd gebouw van drie verdiepingen. De gevel wordt gekenmerkt door een ritmische herhaling van rechthoekige ramen, die op elke verdieping exact boven elkaar geplaatst zijn, wat een gevoel van orde en structuur oproept. Het perspectief is bijzonder en licht vervreemdend: de hoek van het gebouw rijst als een puntig hoogste punt omhoog, waardoor de architectuur monumentaal en bijna abstract oogt. Dit perspectief versterkt de indruk van het gebouw als een geïsoleerd object tegen de felblauwe hemel. Rechts in beeld steken enkele kale takken van een boom in het kader, als fragiele lijnen die het strakke, geometrische geheel doorbreken en een subtiel contrast vormen met de harde lijnen van de architectuur. Op de stoep, vlak voor het gebouw, staat een eenzame, verlaten cello met strijkstok. Dit instrument, onbeheerd en kwetsbaar in de leegte, roept vragen op over afwezigheid, stilte en muziek die niet meer klinkt. “Ceci est un conservatoire”, een speelse knipoog naar Magritte’s beroemde uitspraak en een ironische reflectie op de relatie tussen beeld en betekenis. Het kunstwerk balanceert tussen realisme en symboliek, en nodigt de toeschouwer uit om na te denken over kunst, muziek, en de manier waarop wij culturele instellingen waarnemen. Wat is echt, en wat is slechts een beeld

Digitaal kunstwerk naar eigen foto

Gereed op: 19 mei 2023