
Tussen de twee cafés overspant de Bijlhouwersbrug het water, sierlijk en eenvoudig. De brug vormt de verbindende lijn in het kunstwerk: een open uitnodiging om verder te dwalen. Over de kasseien van het erf staan parasols opgezet, als bleke bloemknoppen die nog niet tot bloei zijn gekomen. Er zijn geen mensen te zien; de terrassen zijn leeg, alsof de wereld even stil staat en ademhaalt.
De lucht boven het tafereel is stralend blauw, slechts af en toe getooid met een flard witte sluierwolk. Het zonlicht werpt zachte, langgerekte schaduwen die het erf tot leven brengen zonder dat er iemand aanwezig hoeft te zijn. In deze leegte schuilt een onverwachte intimiteit: een belofte van warmte, gesprekken en levens die elkaar straks weer zullen kruisen.
Ledig Erf is een momentopname van stilte vóór de levendigheid, een eerbetoon aan de plek zelf.